Het is D-day, drachtig-of-niet-dag. Het geeft zo’n heerlijk kriebelend spannend gevoel. Dat gevoel dat je nog kent van je kindertijd, zo vlak voor je verjaardag.

De dierenartsassistente wacht ons al op bij de deur, al reageer ik in eerste instantie niet op Elske, officieel heet ze Elske Sterre maar wij noemen haar Sterre. Maar goed, we hebben elkaar al een paar keer eerder gezien, ED- en HD-foto’s, progesteron prikken, we kennen elkaar inmiddels wel.

De dierenarts vraagt of we het idee hebben dat ze drachtig is en ik som de veranderingen op.
“Klinkt goed”, zegt ze en ze voelt aan Sterre’s buik.
“Die is drachtig”, hoor ik meteen en ik grijns van oor tot oor.
Sterre wandelde in eerste instantie opgewekt mee maar als het licht wordt gedimd en de tafel begint te bewegen, gaat ze veiligheidshalve achter mij staan. Samen tillen we haar op de tafel en ik blijf bij haar hoofdje staan. Op haar buik kriebelen vindt ze heerlijk maar die koude pasta is niet echt fijn. Haar buik hadden we al kaal gemaakt, een Laekense Herder is van jongs af aan gewend aan vachtverzorging.

Met de sensor op haar buik zie ik de ene na de andere pup voorbij komen. Ze maakt wat foto’s en vraagt dan of we het hartje willen horen.
Het hartje klopt in een mooi regelmatig tempo en met de kleine pup zichtbaar in de buik van Sterre is het ineens heel echt. De pup-in-aanleg in haar buik beweegt en wriemelt en lijkt al verbazingwekkend veel op een hondje.
“Gefeliciteerd”, dat is het dan, ze is preggels, zoals ik een Engelse vriendin zo mooi hoorde zeggen.