Maandag staat ze nog beeldig op de foto, de hele dag, zelfs ’s avonds krijgen we bezoek maar Sterre is onrustig, ze wil buiten, dan weer binnen. Is niet eens enthousiast over het lekkers dat ze krijgt.

Het was ook een hele drukke dag, zeggen we tegen elkaar. En we gaan allemaal op tijd slapen. De volgende dag is ze weer goed te pas en eet ze met smaak haar bak leeg. Ik vind dat ze wel wat hijgerig is, al komt ze nog in volle vaart voorbij omdat de Border Collies wel de vijver in springen en zij er niet achteraan mag.

Overleg met coach en advies van collega fokkers die heel lief informeren hoe het nu gaat. Het zijn toch de eerste tekenen en we slapen om de beurt een deel van de nacht op de bank. Behalve van tijd tot tijd een ferme lik over mijn gezicht, is er nog niet veel aan de hand.

Ik tel de dagen nog eens na, op zaterdag eerste dekking, maandag weer. Woensdag is ze onrustig en hijgerig. Ik meld de dierenarts, zoals afgesproken, dat ze is begonnen met de voorbereidingsfase. Haar temperatuur is weer gestegen en ze verbouwt haar mand continue.

Kan nog best even duren, lees ik en hoor ik. Ze heeft nog geen weeën en er zou eerst een vruchtblaas moeten komen. Ze rommelt maar weer eens rond in de werpkist. Toch de fung shui inrichting, die is favoriet.

En dan twee krachtige weeën en ineens is daar de eerste pup, zowel zij als ik zijn verbaasd en ik help haar de pup droog te wrijven. Ze likt, snuffelt en controleert de navelstreng. Verder weet ze nog niet zo goed wat ze met dat heftig protesterende ding aan moet. Het is een flinkerd en het is een teefje. Ik app coach Edwin en die zegt, “komt goed, ik kom eraan”.

Voor we goed en wel gewend zijn aan het idee dat er één is geboren, ligt nummer twee in de werpkist. Ik had net een schone handdoek vast en dat was geen moment te vroeg. Nu neemt de natuur het over. Ze wast en likt, ik controleer of het vlies goed weg is rond het hoofdje en zie dat het een reutje is, met stevige longen. Nu gaat het snel en wanneer Edwin binnen wandelt, dient nummer drie zich al aan. In krap zeven uur worden er acht puppies geboren, vijf reuen en drie teefjes. En dan is het middernacht. Alles drinkt, slaapt en drinkt weer. Van voor- tot achterpoten, en ook onder haar poten, overal puppies.

Schone doeken in de werpkist en ik installeer me op de bank. Kan niet slapen van de opwinding. Luister naar de murmelende geluidjes van de pups en kan mijn ogen niet van ze afhouden.

In de vroege ochtend wordt het plots weer onrustig in de werpkist. Acht uur na de rest komt er nog een reutje op de wereld. Nummer negen. Sterre verzorgt hem volleerd en ik leg hem bij haar buik want ook hij moet de voedzame moedermelk binnenkrijgen.